Dolina Bibiczanki – liczy około 7 km długości. Jej górny odcinek położony poza zabudowaniami posiada formę płytkiej dolinki o zadrzewionym dnie i łagodnych zboczach. Jest ciekawy krajobrazowo, lecz niestety turystycznie niedostępny. W środkowym odcinku – znacznie szerszym położone są zabudowania Bibic. Poniżej nich dolina skręca na płd. – zach., zaczyna meandrować przeciskając się pod Witkowicami przez strefę zaburzoną tektonicznie uskokami obrzeżającymi zapadlisko krzeszowicko-krakowskie. Budowę geologiczną tej części doliny, praktycznie analogiczną jak doliny Prądnika pod Januszowicami ukazuje kilka odsłonięć w ścianach dawnych kamieniołomów na terenie Parku Leśnego Witkowice. Odsłonięcia te umożliwiają także obserwację wspomnianych dyslokacji tektonicznych. Za Witkowicami dolina Bibiczanki kończy się, zaś potok płynie już płaskim dnem zapadliska – geograficznie Bramy Krakowskiej, terenem zabudowanym.
Dolina Garliczki, zw. także doliną Naramki lub Owczarską – rozciąga się na długości około 9 km od Naramy w gminie Iwanowice po Zielonki, gdzie uchodzi do Doliny Prądnika. W przeważającej części jest uformowana w utworach kredowych ukazujących w postaci białawych obsypujących się ze zboczy margli. Górnojurajskie skałki są nieliczne i mało wyeksponowane. Praktycznie występują w rejonie Międzygaja na stromym i zalesionym orograficznie lewym zboczu oraz w rejonie ujścia. Dolina Naramki jest znacznie przekształcona antropogenicznie, zachowując pewne walory krajobrazowe na odcinku od Naramy do Międzygajów (Owczary), w mniejszym stopniu w dalszym biegu do Międzygaju na skraju Garliczki.
Dolina Korzkiewki – zwana też Podsłowiczem rozciąga się na długości około 5 km, to jest od ujścia do doliny Prądnika pod Korzkwią po Smardzowic w gminie Skała, gdzie jej początkowy fragment tworzy wąwóz Lisie Doły objęty ochroną, jako enklawa Ojcowskiego Parku Narodowego. Charakterystyczną jest duża zmienność krajobrazu doliny będąca wynikiem jej krętego biegu oraz asymetrii zboczy, a także uwarunkowanymi tym różnego stopnia przekształceniami antropogenicznymi. Najbardziej malowniczym pozostaje środkowy, niemal przełomy odcinek na wysokości Brzozówki, użytkowany tylko rolniczo, zadrzewiony, o stromych zachodnich zboczach, z ukazującymi się pośród lasu skałkami górnojurajskich wapieni. Niestety, turystycznie w dalszej części, poza biegnącym tędy szlakiem rowerowym, jest on słabo dostępny z uwagi na brak ciągłości dróg i ścieżek umożliwiających przejście do Korzkwi i położonego w dolnym odcinku projektowanego parku kulturowego, jaki ma obejmować architektoniczno – krajobrazowy zespół zamku, parku i kościoła w Korzkwi.
Dolina Prądnika – największa z podkrakowskich jurajskich dolin kojarzona jest głównie ze swym środkowym, najbardziej malowniczym, skalistym odcinkiem w rejonie Ojcowa. Na obszarze gminy Zielonki, a więc w swej dolnej części dolina charakteryzuje się odmiennym krajobrazem. Jest znacznie szersza, a jej zbocza jeszcze stosunkowo strome i zalesione w rejonie Januszowic stopniowo stają się połogie, wykorzystane rolniczo. Dolina spłyca się, zaś górnojurajskie wapienie, tworzące znane z Ojcowa skałki zboczowe ukazują się sporadycznie, i to głównie w odsłonięciach nieczynnych od dawna kamieniołomów w Januszowicach oraz Trojanowicach, przy drodze Kraków – Skała. Dalej w dół doliny, strop odpornych na niszczenie górnojurajskich wapieni obniża się w stosunku do coraz bardziej wypełnionego aluwiami jej dna, a zbocza budują mniej odporne utwory kredowe.